Ημερολόγιο

Τόσα χρόνια μες τους χάρτες μου σε ψάχνω,
κι ας μην έσκυψες ποτέ στο μέτωπο μου
με τα δυό σου χείλια να αφήσεις
μια ανάσα στη ζωή μου.

Κι αν η προσευχή μου οινόπνευμα μυρίζει,

καπνό και πυρετό,στο γυάλινο το κύμα τ' όνομά σουφωνάζω να καθρεφτιστεί η φωνή μου.

Και στο διάβολο πουλάω τη ψυχή μου εγώ,

για να βρεθώ απόψε τυλιγμένος στου κορμιού σου το βυθό. 

Κάπου η νύχτα μεσοπέλαγα κρεμιέται

στην αγχόνη τ' ουρανού
κι ο δαίμονας καβάλα στο σκοτάδιαρπάζει τη μετέωρη ευχή μου.

                                                  Και σαν άστρο καυτερό προς το νησί σου τα λόγια μου πετάει πληγώνοντας τα βράχια και την άμμο,στη χτένα σου καρφώνει την ψυχή μου.

http://www.youtube.com/watch?v=_nZke_r3Xq0&list=UU4dZCSLxCACWuabKBGG103Q&index=6&feature=plcp

Και σταγόνα τη σταγόνα κυλάω εγώ
σαν αλμυρό νερό στους ώμους
και στον ακριβό σου το λαιμό.

Κι ας το ξέρω πως του λόγου του
στην ανεμόσκαλα εκεί, με περιμένειγια να μου λιμάρει το σκοινί.

Πάνε χρόνια που αντίκρυ αναβοσβήνουν
τα φώτα κάποιας γης,
τα φώτα κάποιας ξεχασμένης νήσου,
που λένε είν' οι κορφές του παραδείσου.

Μα το ξέρω είναι της θάλασσας τα μάγια,
δεν υπάρχει αυτή η στεριά,
μιας και κανείς ποτέ του εκεί δεν πήγε,
γι αυτό σφιχτά κρατιέμαι στο κορμί σου.

Και μπροστά απ' τους κολασμένους
περνάω εγώ σαν μια σκιά
που σεργιανάει στον Άδη
τη δικιά σου μυρωδιά.

Κι είναι λέω ο παράδεισος για μας, αγάπη μου μικρή,
να μοιραζόμαστε τούτη τη κόλαση μαζί.

Ο Χρήστος Θηβαίος ερωτεύτηκε πολύ μια γυναίκα η οποία ήταν αρκετά χρόνια πιο μικρή του. Την παρακαλούσε συνεχώς να βγουν μαζί μια νύχτα σε εστιατόριο, μα αυτή δεν ήθελε. Μετά από αρκετό καιρό, αυτή δέχτηκε. Εκείνος πήγε στο εστιατόριο και την περίμενε. Η κοπέλα πήγαινε να τον συναντήσει,αλλά της συνέβη ένα δυστύχημα στο δρόμο με το αυτοκίνητο και πέθανε…Έτσι έγραψε ο Θηβαίος αυτούς τους στοίχους, μέσα από πυρετό και δάκρυα . Αυτό συνέβη στην Ιταλία όπου σπούδαζε Φιλοσοφία.

Άραγε μπορούμε να ορίσουμε όρια στον έρωτα??μπορούμε να βάλουμε ακόμα και σε αυτό το ανεξέλεγκτο συναίσθημα τα "πρέπει"??? και ποιος είναι αυτός που τα καθορίζει?? Κι αν ακόμα τα καθορίζει γιατί δεν μας μαθαίνει πώς να βρούμε αλλού την ευτυχία? όλο αυτό το συναίσθημα που χαρίζει μονάχα ο έρωτας??? γιατί δεν μας λέει αν υπάρχει αλλού?? Μάλλον επειδή ποτέ δεν το βρήκε...Αυτός όμως δεν φταίει για τον "καταδικασμένο" έρωτα...Αυτόν που τα "πρέπει"δεν τον άφησαν να ζήσει...οχι για την δική του κατάληξη φταίνε οι δυο τους...που τους έφαγαν τα "πρέπει",οι υποχρεώσεις,οι αναστολές και όσα τους κρατάνε μακριά...Αυτός όμως που δεν παλεύει δεν είναι πραγματικά ερωτευμένος...ερψτευμένος είναι αυτός που πέφτει άοπλος στη φωτιά του έρωτα και δεν φοβάται να καεί...